พระพุทธองค์ทรงชี้ทางแก่ผู้มาหา...มาฝึกกับพวกเราสิ...
อาตมามักจะถามลูกศิษย์ที่เคยมีปัญหาอกหักว่า
ระหว่างการที่คนรักบอกเลิกกับการที่เขาไม่เห็นคุณค่าของเรา
อย่างไหนทำให้ทุกข์หรือเจ็บปวดมากกว่ากัน
ทุกคนตอบตรงกันว่าเป็นอย่างหลัง ถ้าเป็นอย่างนั้นก็แสดงว่าความทุกข์ที่สำคัญ
ไม่ได้เกิดจากการที่คนรักบอกเลิก
แต่เกิดจากความรู้สึกว่าตัวเองสูญสิ้นคุณค่าในสายตาของเขาน่ะสิ
แล้วความรู้สึกนี้มันเป็นจริงหรือเปล่า
การที่คนเราจะมีคุณค่าหรือไม่มีคุณค่าย่อมไม่ขึ้น อยู่กับความเห็นของคนอื่น แต่ขึ้นอยู่กับการกระทำ และคุณสมบัติที่มีอยู่ในตัวเราก่อนแล้ว ต่อให้ใครเห็นหรือไม่เห็น คุณค่านั้นย่อมไม่ได้ เสื่อมสลายไปทางไหน เหตุที่เราทุกข์มากเมื่อคนรักตีจาก ก็เพราะเราเอาคุณค่าของตัวเองไปฝากไว้กับคนอื่น ต่างหาก |
|
"เพราะเรารักเขา เขาเป็นคนสำคัญของเรา เขาจึง ต้องเห็นคุณค่าของเรา"
ตรรกะแบบนี้เราตั้งขึ้นเองโดยไม่ได้ตั้งอยู่บนพื้นฐานของความเป็นจริง
ถ้าเรารักใคร บุคคลนั้นย่อมมีคุณค่าและเป็นคนสำคัญสำหรับเราแน่ๆ แต่ไม่ได้หมายความว่า
เขาจะต้องเห็นคุณค่าของเราอย่างที่เรา 'อยาก' จะให้เขาเห็น หากคนที่เรารักตาเขหรือ
ตาบอดสี เราจะไม่แย่หรอกหรือ
ถ้าเราเข้าใจอย่างแท้จริงว่าที่รู้สึกทุกข์ใจมากๆนั้น ไม่ใช่เพราะเขา แต่เป็นเพราะเรา
ความทุกข์ของเราก็จะน้อยลง
เราจะหันมาใส่ใจกับคุณค่าที่แท้จริงในตัวเอง
เรียนรู้ที่จะยอมรับและพอใจกับสิ่งที่มีอยู่ โดยไม่จำเป็นต้องฝากคุณค่านั้นไว้กับใคร
หรือรอให้ใครมาตัดสินคุณค่านั้นแทนตัวเราอีกต่อไป
เหมือนดอกหญ้าที่มีคุณค่าในตัวเอง ถึงแม้ว่าคนอื่นจะเห็นคุณค่าของมันหรือไม่ก็ตาม
พระภูวดล ปิยสีโล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น